Poszukiwania alternatywnych materiałów przez Eamesów doprowadziły do żywicy poliestrowej wzmocnionej włóknem szklanym, która do tej pory była głównie ograniczona do zastosowań wojskowych, takich jak radiometry lotnicze i osłony kabin. Eamesowie rozpoznali i w pełni wykorzystali zalety włókna szklanego: zdolność do formowania, sztywność i przydatność do przemysłowych metod produkcji. Dzięki temu materiałowi, który wcześniej nie był znany w branży meblarskiej, z powodzeniem opracowali uformowane siedziska do masowej produkcji: narodziło się krzesło z włókna szklanego. Jego jednoczęściowa skorupa o organicznym kształcie okazała się być podziwianą innowacją w czasach, gdy krzesła zazwyczaj składały się z siedziska i oparcia. Włókno szklane posiadało dodatkową zaletę: było przyjemne w dotyku i doskonale uformowane w formie dla optymalnego komfortu.